....θυμάσαι που δανείστηκα
το καινούργιο σου αυτοκίνητο και το τράκαρα;
Νόμιζα θα με σκότωνες, μα δεν το έκανες.
Και θυμάσαι τη φορά που επέμενα να πάμε στη θάλασσα
κι εσύ μου έλεγες ότι θα βρέξει και έβρεξε;
Νόμισα θα μου έλεγες "Στο'χα πει" . Μα δεν το έκανες.
Θυμάσαι τη φορά που φλερτα για να σε κάνω να ζηλέψεις και εσυ ζήλεψες;
Νόμιζα πως θα με παρατούσες, μα δε το έκανες.
Θυμάσαι τη φορά που λέρωσα την ταπετσαρία
του αυτοκινήτου σου
με κρέμα φράουλα;
Νόμιζα πως θα με χτυπούσες, μα δεν το έκανες.
Και θυμάσαι τη φορά που ξέχασα να σου πω πως
ο χορός είναι επίσημος κι ήρθες με μπλουτζίν;
Νόμιζα πως θα έφευγες, αλλά δεν το 'κανες.
Ναι, υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που δεν τα έκανες.
Αλλά με δέχτηκες και μ' αγάπησες και με προστάτεψες.
Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που θα ήθελα να σου ανταπωδώσω όταν θα γύριζες.....
Αλλά δε γύρισες....

Μισω τον τροπο που μου μιλας και τον τροπο που κοβεις τα μαλλια σου.
Μισω τον τροπο που οδηγεις το αμαξι μου,το μισω οταν με κοιτας εντονα.
Μισω τον τροπο που διαβαζεις τη σκεψη μου.
Σε μισω τοσο πολυ που με αηδιαζει.
Το μισω...Μισω τον τροπο που εισαι παντα σωστος.
Το μισω οταν λες ψεματα.
Το μισω οταν με κανεις να γελαω και ακομα περισσοτερο οταν με κανεις να κλαιω.
Το μισω οταν δεν εισαι εδω και οτι δεν τηλεφωνησες.
Μα περισσοτερο απο ολα μισω τον τροπο,που δεν σε μισω,ουτε πολυ,ουτε λιγο,ουτε καθολου.

Χιλιάδες αστέρια στον ουρανό..
Πολλά απο αυτά, πέφτουν στη γη περιμένοντας να εκπληρώσουν
κρυφές επιθυμίες των ανθρώπων..
Αυτών που έχασαν τις ελπίδες τους και ψάχνουν κάτι
να κρατηθούν..


πόσες ευχές θα μπορούσα να κάνω?
Πόσες επιθυμίες να πραγματοποιήσω..?
Κι όμως.. πάντα επέμενα..
Να ζητώ να γυρίσεις..
Έστω ένα σημάδι σου,
που θα μου έδινε τη δύναμη να περιμένω
ακόμη περισσότερο..

Όμως τώρα πια, σταμάτησαν να πέφτουν αστέρια για εσένα και εμένα!
-όχι για εμάς.. Το εμείς δεν υπήρχε ποτέ άλλωστε-
Ίσως θα μπορούσε αλλά...
..τι σημασία έχει τώρα? :)

Πρέπει να προχωρήσω..

Τώρα λοιπόν, ήρθε η ώρα να φύγω εγώ..
Και σε παρακαλώ... μη γυρίσεις όταν πια θα έχω πάρει το δρόμο μου. :)
Γιατί τα ίχνη σου, πάντα θα ξεχωρίζουν πίσω μου και δε πρέπει να γυρίσω και να τα ακολουθήσω..

Κι όταν πέσει κι άλλο αστέρι.. εύχομαι να μην είσαι το πρώτο πράγμα που θα μου έρθει στο μυαλό..

She still thinks about him a lot. They never said goodbye, they just stopped talking. That’s how she knows it is a permanent goodbye. Permanent goodbyes are rarely said out loud and almost never explained. They just are. He knew, and so did she, that they couldn’t be friends anymore after what happened. But that doesn’t mean she is at peace with it. She misses him. The way he could make her laugh and think. The way he could make her do things she would normally be too scared to do. Together they would get in all kinds of trouble. Good trouble, the kind of trouble that makes you feel alive. Now that side of her is gone. The worst thing is that he doesn’t seem to care, it looks like he is just going on with his life, like nothing of any significance happened. That hurts her more than not seeing him anymore. If only she would know he cares too, that he suffers too. But they don’t talk so she will never know. Maybe to him it looks as if you are going on with your life like nothing happened too, stranger.

«Το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος, αλλά η απάθεια».

ενας κλοουν που δακρυζει...

Λαμπιόνια φως και μουσική,
σε μια παράσταση ολόιδια με άλλες,
εκεί στου τσίρκου τη σκηνή,
είναι ένας κλόουν που πέφτει από τις σκάλες

Φοράει καπέλο αστραφτερό,
Και μοιάζει να’ χει τόσο κέφι.
Γελάει, παίζει σαν μωρό,
Χορεύει ασταμάτητα χτυπώντας ένα ντέφι.

Γέλα κλόουν, αυτό σου ζητούν,
Όλοι τώρα μαζί σου γελούν,Γέλα κλόουν, γέλα ξανά,
Κρύψε το δάκρυ αυτό που κυλά.

Μη σταματάς, αυτό σου ζητούν,γέλασε κλόουν ξανά και ξανά,
κανείς δεν νοιάζεται αυτούς που πονούν,
με σένα, με μένα, γελούν δυνατά.

Λιγάκι ακόμα… γέλα ξανά,
τελειώνει η παράσταση, λιγάκι κρατήσου,
άκου τους τώρα…γελούν δυνατά,
σε λίγο του τσίρκου τα φώτα θα σβήσουν.

Και τότε κλόουν, σ΄αφήνω να κλάψεις,
καθώς εκείνοι θα φεύγουν γεμάτοι χαρά,
τότε, μονάχος μπορείς να ξεθάψεις,
το δάκρυ που κρύβεται μες την καρδιά.

Και τότε κλόουν, μπορείς να ουρλιάξεις,
πετώντας μακριά αυτή τη στολή.
Μες τον καθρέφτη μπορείς να κοιτάξεις
και να τρομάξεις απ΄την θολή σου μορφή.

Και ο καθρέφτης κομμάτια θα σπάσει,
όπως το γέλιο σου σπάει την καρδιά,
και το καπέλο την λάμψη θα χάσει,
μέχρι ν’ ανοίξουν τα φώτα ξανά.

Αιώνια κλόουν στου τσίρκου τα φώτα,
να κάνεις τους άλλους πολύ να γελούν.
Να εύχεσαι να’ σουν ξανά όπως πρώτα,
μα να γνωρίζεις,
πως μόνο οι «κλόουν» μπορούν να επιζούν...

- Ξέρεις … όταν είναι κανείς πολύ λυπημένος αγαπά τα ηλιοβασιλέματα...