-Τι ξέρεις για τη μοναξιά;
-Φόβος.
-Ναι, φοβάμαι.
-Στο σκοτάδι σαν βρεθείς, πέρνα από μέσα του. Άπλετο φως θα δεις.
-Για τη θλίψη θα ήθελα να ακούσω.
-Ξεχασμένα όνειρα.
-Πώς να θυμηθώ, μονάχα λευκά κενά υπάρχουν.
-Ζωγράφισε λοιπόν τι περιμένεις.
-Για το μέλλον, τι ξέρεις γι’ αυτό;
-Δεν ξέρω. Στο αιώνια ευλογημένο παρόν γεννιέται η ύπαρξή μου και πεθαίνει.
-Η φιλία;
-Παιδεία ψυχής.
-Ο έρωτας;
-Γη και ουρανός. Ήλιος και σελήνη. Ζωοδόχος.
-Για τη ζωή δεν μου είπες.
-Γιορτή.

— Λ.Ν., Ατιτλοι 

Για το τριανταφυλλο μου.~

                                                                          Aποσπασματα απο το ομορφοτερο βιβλιο~

"Είστε όμορφα αλλά είστε κενά. Κανένας δεν θα μπορούσε να πεθάνει για σας. Είναι σίγουρο ότι ένας οποιοσδήποτε περαστικός θα πίστευε ότι το τριαντάφυλλο μου – το δικό μου τριαντάφυλλο – είναι ακριβώς όμοιο με εσάς. Μα το τριαντάφυλλο μου, μόνο του, είναι πολύ πιο σημαντικό από όλα σας μαζί. Γιατί είναι αυτό που εγώ πότισα. Γιατί είναι αυτό που εγώ προστάτεψα με τη γυάλινη σφαίρα. Γιατί είναι αυτό που προφύλαξα με το παραβάν. Γιατί είναι αυτό που το καθάρισα από τις κάμπιες (εκτός από δύο ή τρεις που αφήσαμε για να γίνουν πεταλούδες). Γιατί είναι αυτό που άκουγα να γκρινιάξει, να καυχιέται, ή μερικές φορές να σωπαίνει. Γιατί είναι το δικό μου τριαντάφυλλο~"

«δεν ωφελεί ποτέ να άκουει κανείς το τριαντάφυλλο. Πρέπει απλά να τα βλέπουμε και να αναπνέουμε το άρωμα τους. Το δικό μου μοσχοβολούσε σε όλο τον πλανήτη μου. Αλλά δεν ήξερα πως να χαρώ την ομορφιά του. Αυτή η ιστορία με τις τίγρεις με ενόχλησε τόσο πολύ, που γέμισε την καρδιά μου με τρυφερότητα και οίκτο» 

«Το γεγονός είναι ότι δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα! Όφειλα να έχω κρίνει τις πράξεις και όχι τις λέξεις του. Με θάμπωσε με το άρωμά του και τη λάμψη του. Δεν έπρεπε να φύγω μακριά του… Όφειλα να έχω καταλάβει όλη την αγάπη που βρισκόταν κρυμμένη πίσω από τα φτωχά μικρά νάζια του. Τα τριαντάφυλλα είναι τόσο αντιφατικά! Αλλά ήμουν πάρα πολύ νέος για να ξέρω πως να το αγαπήσω…»