-Τι ξέρεις για τη μοναξιά;
-Φόβος.
-Ναι, φοβάμαι.
-Στο σκοτάδι σαν βρεθείς, πέρνα από μέσα του. Άπλετο φως θα δεις.
-Για τη θλίψη θα ήθελα να ακούσω.
-Ξεχασμένα όνειρα.
-Πώς να θυμηθώ, μονάχα λευκά κενά υπάρχουν.
-Ζωγράφισε λοιπόν τι περιμένεις.
-Για το μέλλον, τι ξέρεις γι’ αυτό;
-Δεν ξέρω. Στο αιώνια ευλογημένο παρόν γεννιέται η ύπαρξή μου και πεθαίνει.
-Η φιλία;
-Παιδεία ψυχής.
-Ο έρωτας;
-Γη και ουρανός. Ήλιος και σελήνη. Ζωοδόχος.
-Για τη ζωή δεν μου είπες.
-Γιορτή.

— Λ.Ν., Ατιτλοι 

Για το τριανταφυλλο μου.~

                                                                          Aποσπασματα απο το ομορφοτερο βιβλιο~

"Είστε όμορφα αλλά είστε κενά. Κανένας δεν θα μπορούσε να πεθάνει για σας. Είναι σίγουρο ότι ένας οποιοσδήποτε περαστικός θα πίστευε ότι το τριαντάφυλλο μου – το δικό μου τριαντάφυλλο – είναι ακριβώς όμοιο με εσάς. Μα το τριαντάφυλλο μου, μόνο του, είναι πολύ πιο σημαντικό από όλα σας μαζί. Γιατί είναι αυτό που εγώ πότισα. Γιατί είναι αυτό που εγώ προστάτεψα με τη γυάλινη σφαίρα. Γιατί είναι αυτό που προφύλαξα με το παραβάν. Γιατί είναι αυτό που το καθάρισα από τις κάμπιες (εκτός από δύο ή τρεις που αφήσαμε για να γίνουν πεταλούδες). Γιατί είναι αυτό που άκουγα να γκρινιάξει, να καυχιέται, ή μερικές φορές να σωπαίνει. Γιατί είναι το δικό μου τριαντάφυλλο~"

«δεν ωφελεί ποτέ να άκουει κανείς το τριαντάφυλλο. Πρέπει απλά να τα βλέπουμε και να αναπνέουμε το άρωμα τους. Το δικό μου μοσχοβολούσε σε όλο τον πλανήτη μου. Αλλά δεν ήξερα πως να χαρώ την ομορφιά του. Αυτή η ιστορία με τις τίγρεις με ενόχλησε τόσο πολύ, που γέμισε την καρδιά μου με τρυφερότητα και οίκτο» 

«Το γεγονός είναι ότι δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα! Όφειλα να έχω κρίνει τις πράξεις και όχι τις λέξεις του. Με θάμπωσε με το άρωμά του και τη λάμψη του. Δεν έπρεπε να φύγω μακριά του… Όφειλα να έχω καταλάβει όλη την αγάπη που βρισκόταν κρυμμένη πίσω από τα φτωχά μικρά νάζια του. Τα τριαντάφυλλα είναι τόσο αντιφατικά! Αλλά ήμουν πάρα πολύ νέος για να ξέρω πως να το αγαπήσω…» 

Δεν ειμαι ουτε ιεροσυλια,ουτε προνομιο.Μπορει να μην ειμαι αποτελεσματικη ή εξαιρετικη αλλα ειμαι εδω*

Πως να μην σε σκεφτομαι;
Σε οποιον δρομο και αν περπατησω το ονομα σου ειναι γραμμενο σε τοιχους,κολωνες,καδους,παγκακια…
Με μεγαλα ή μικρα γραμματα.
Με διαφορα χρωματα.
Το ονομα σου παντου και εσυ πουθενα._ 

....θυμάσαι που δανείστηκα
το καινούργιο σου αυτοκίνητο και το τράκαρα;
Νόμιζα θα με σκότωνες, μα δεν το έκανες.
Και θυμάσαι τη φορά που επέμενα να πάμε στη θάλασσα
κι εσύ μου έλεγες ότι θα βρέξει και έβρεξε;
Νόμισα θα μου έλεγες "Στο'χα πει" . Μα δεν το έκανες.
Θυμάσαι τη φορά που φλερτα για να σε κάνω να ζηλέψεις και εσυ ζήλεψες;
Νόμιζα πως θα με παρατούσες, μα δε το έκανες.
Θυμάσαι τη φορά που λέρωσα την ταπετσαρία
του αυτοκινήτου σου
με κρέμα φράουλα;
Νόμιζα πως θα με χτυπούσες, μα δεν το έκανες.
Και θυμάσαι τη φορά που ξέχασα να σου πω πως
ο χορός είναι επίσημος κι ήρθες με μπλουτζίν;
Νόμιζα πως θα έφευγες, αλλά δεν το 'κανες.
Ναι, υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που δεν τα έκανες.
Αλλά με δέχτηκες και μ' αγάπησες και με προστάτεψες.
Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που θα ήθελα να σου ανταπωδώσω όταν θα γύριζες.....
Αλλά δε γύρισες....

Μισω τον τροπο που μου μιλας και τον τροπο που κοβεις τα μαλλια σου.
Μισω τον τροπο που οδηγεις το αμαξι μου,το μισω οταν με κοιτας εντονα.
Μισω τον τροπο που διαβαζεις τη σκεψη μου.
Σε μισω τοσο πολυ που με αηδιαζει.
Το μισω...Μισω τον τροπο που εισαι παντα σωστος.
Το μισω οταν λες ψεματα.
Το μισω οταν με κανεις να γελαω και ακομα περισσοτερο οταν με κανεις να κλαιω.
Το μισω οταν δεν εισαι εδω και οτι δεν τηλεφωνησες.
Μα περισσοτερο απο ολα μισω τον τροπο,που δεν σε μισω,ουτε πολυ,ουτε λιγο,ουτε καθολου.

Χιλιάδες αστέρια στον ουρανό..
Πολλά απο αυτά, πέφτουν στη γη περιμένοντας να εκπληρώσουν
κρυφές επιθυμίες των ανθρώπων..
Αυτών που έχασαν τις ελπίδες τους και ψάχνουν κάτι
να κρατηθούν..


πόσες ευχές θα μπορούσα να κάνω?
Πόσες επιθυμίες να πραγματοποιήσω..?
Κι όμως.. πάντα επέμενα..
Να ζητώ να γυρίσεις..
Έστω ένα σημάδι σου,
που θα μου έδινε τη δύναμη να περιμένω
ακόμη περισσότερο..

Όμως τώρα πια, σταμάτησαν να πέφτουν αστέρια για εσένα και εμένα!
-όχι για εμάς.. Το εμείς δεν υπήρχε ποτέ άλλωστε-
Ίσως θα μπορούσε αλλά...
..τι σημασία έχει τώρα? :)

Πρέπει να προχωρήσω..

Τώρα λοιπόν, ήρθε η ώρα να φύγω εγώ..
Και σε παρακαλώ... μη γυρίσεις όταν πια θα έχω πάρει το δρόμο μου. :)
Γιατί τα ίχνη σου, πάντα θα ξεχωρίζουν πίσω μου και δε πρέπει να γυρίσω και να τα ακολουθήσω..

Κι όταν πέσει κι άλλο αστέρι.. εύχομαι να μην είσαι το πρώτο πράγμα που θα μου έρθει στο μυαλό..